Katı Gıdaya Geçiş

By Mayıs 09, 2012 ,

Bebeklerin katı gıdaya geçişi belki de hayatları boyunca etkilerini gösterecek çok önemli bir dönüm noktası. Aslında bunu yeni yeni anlıyorum desem yeridir. Hüma’nın katı gıdaya geçtiği dönemde bunun bu kadar ciddi olduğunun çok da farkında değildim daha çok olayın heyecanına odaklanmıştım. Öyle olması da iyi olmuş çünkü ne hümayı ne de kendimi fazla kasmamışım. Katı gıda geçişi öncesinde özel bir çaba sarf etmesem de sağdan soldan bir şeyler okudum. Benim düzenli takip ettiğim kitaplar yoktu sadece Bebeğinizin İlk Yılında Sizi Neler Bekler kitabına bakıyordum ay ay. Orada da katı gıdaya geçiş ile ilgili bilgiler vardı zaten. Doktorumuzun yönlendirmelerini de dinledik tabii allahtan diğer birkaç konuda olduğu gibi yalnış yönlendirmedi bu konuda. Hazırlamış olduğu birkaç sayfadan oluşan bir bilgilendirme notunu bize verdi. Burada daha çok yapmamız gerekenler, belli aylara kadar yasak olan yiyecekler ve günlük beslenme düzeni vardı. İlk başlarda sık sık dönüp baktığım bir kaynak olarak işime yaradı. Ayrıyetten de tabii ki yağmurcuğun maceraları ile Müge’nin deneyimlerine de sık sık başvurdum. Özellikle de şunu nasıl pişirsem bunu nasıl yedirsem konularında..
Şimdi hüma 13 aylık nereden esti katı gıdaya geçiş ile ilgili bir şeyler yazmak derseniz bir süredir aklımdaydı hatta bu konu ile ilgili notlar da almıştım ama son dönemde bu konu ile ilgili bir şeyler okudum gördüm vs. ben de yazmaya karar verdim bizim maceralarımızı...

Hüma 4 aylıkken filan başlamıştı elimizdekilere, sofradakilere bakmaya ve hatta sarkmaya... Yazın benim tüm itirazlarıma rağmen annem salatalık, karpuz filan veriyordu ara ara. Salatalıkla dişlerini kaşıyordu kuzum ama ben de boğazına filan kaçacak diye korkuyordum ve verilmesini istemiyordum hiç. Sonra kabızlık çekmeye başladı 4. ayda ben de kayısı suyu verdim biraz baktım iyi geldi ara ara veriyordum çok az miktarda sonra bir iki pekmez bir iki karpuz filan derken az az alışmıştı. Baktım çok hevesli doktora dedim ki biz erken geçmek istiyoruz katı gıdaya doktorda gelişimsel olarak uygun bulduğu için 5 aylıkken seftali püresi ile başladık katı gıdaya. Hüma çok sevdi ilk gün birkaç dilim ikinci gün 1 şeftaliye yakın yedi. Çok mutluydu ama bir taraftan da acaba artık meme yok mu endişesi yaşıyordu üstüne memesini de emince ondan iyisi yoktu. İlk bir hafta on gün sadece meyve püresi verdik. Her zaman ilk günlerdeki gibi coşkuyla yemedi tabii hatta hiç yemek istemediği de oldu. Mesela mersin’e gitmiştik yeni yeni yemeye başlamıştı hüma ama orada pek yemedi biz de hiç üstüne gitmedik çünkü ortam değişikliğinden etkilendiğini düşünmüştüm nitekim ilerleyen aylarda da düzen değişikliklerinin iştahsızlık olarak döndüğünü gözlemledik.Meyve, yoğurt, çorba ve kahvaltı sırasıyla gittik. Yaklaşık 1-1,5 içinde kahvaltı yapmaya başlamıştı.

Aslında bence çok özel bir şey yapmadık ama yine de bknz. bu süreçte neler yaptık;
  • Her zaman bizimle beraber sofraya oturdu
  • Her zaman iki kaşık kullandık, kendi yeme denemelerine en başından beri izin verdik Hatta bu konu ile ilgili çok eleştirildik hala da eleştirilmeye devam ediyoruz öyle ki hümanın çok döke saça yediğini ve hiçbir zaman düzgün yemeyi öğrenemeyeceğini söyleyenler oldu. Fakat ben bunlara kesinlikle inanmıyorum sonuçta çocuk kendi kendine yemeyi öğrenmeye çalışıyor, motor becerileri yeterli olmadığı için de doğal olarak döküyor. Pratik yapması gerekiyor ki öğrensin.
  • Deneyerek öğrenmesine izin verdik, mesela zeytin çekirdeğini alıp ısırmaya çalıştığı oldu ya da yumurta kabuğunu çıtır çıtır yediği oldu. Ya da sıcak dememize aldırmadan ağzına attığı ya da içine elini soktuğu yiyecekler oldu. Bu tip durumlarda çığlık filan atmadık, sonunda randıman alamayıp vazgeçti bunlardan. Şimdi zeytin çekirdeğini kendisi çıkarıp atıyor, sıcak diyince kendince üflüyor vs.  
Bence en önemlisi, neler yapmadık;

  • Yemesi için zorlamadık
  • Döküp saçmasına, üstünü başını yerleri batırmasına ses çıkarmadık, döktü, attı, dağıttı
  • İki de bir de ağzını elini kolunu orasını burasını silmek suretiyle rahatsız etmedik hatta bu konuda hala annem ve babamla ve hatta sağdan soldan insanlarla mücadele ediyorum. Bırakın çocuk yesin yemeği bittiğinde siler paklarız, nedir yani altı üstü yemek
  • Üstü başı batmasın, sağı solu batırmasın diye elini sürme, dokunma, yapma vs gibi müdahale etmedik, gün oldu değil eli kolu saçı başı hatta burnu gözü bile yiyecek oldu yağ oldu yumurta oldu
  • Kendi yemesine engel olmadık, genelde o bir taraftan kendi kendine yeme denemeleri yaparken arada biz de yemesi için bir şeyler tuttuk
  • Asla televizyon karşısında ya da yatar pozisyonda ağzına tepmek suretiyle yemek yedirmedik yalnız zaman zaman elinde bir oyuncak ya da önünde bir dergi, kitap ile yediği oldu. Bu yöntem işe yarıyor zira yemek yerken sıkılabiliyorlar bazen
  • Belli bir şeyi yemesi konusunda zorlamadık, sevdiklerini yedi sevmediklerini yemedi.
  • Sofrada delirdiği zamanlar oldu, yemediği, yiyecekleri sağa sola fırlattığı vs, bu gibi durumlarda kontrolü kaybedip biz de zıvanadan çıkmadık, sukünetimizi mümkün mertebe koruduk, hüma arkadaşı olay yerinden uzaklaştırmakta bulduk genelde çözümü
Tabii tüm bunlar olagelirken insanın sabrını zorlayan, sinirini zıplatan durumlar olabiliyor mümkün mertebe sakin olmak, onun çocuk olduğunu hatırlamak lazım. Lafla pek anlatılamıyor bazı şeyler...
Hüma şimdi kendi kendine yoğurt gibi çok sıvı olmayan şeyleri kaşıkla yiyebiliyor, yiyeceklere çatal batırıp kendisi yiyebiliyor mücadele ederek de olsa. Zeytini çekirdeği ile eline verdiğimizde çekirdeğini çıkarıp atıyor. Pilav, makarna gibi şeyleri bazen kaşıkla bazen eliyle yiyebiliyor. Bunları yaparken baştan aşağı batıyor hemen hemen her zaman ama olsun dökmeden yemeyi de öğrenecek. Önemli olan severek yiyor ve kendisi yiyor. Hem de bu yemek konusuyla ilgili bir travması yok bildiğim kadarıyla...


Bunları da Okuyabilirsiniz

0 yorum

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.